Είδα ανθρώπους να πληκτρολογούν τις σκέψεις τους, είδα ανθρώπους να φωτογραφίζουν τα όνειρά τους, είδα ανθρώπους πάνω σε φωτογραφίες να προσδοκούν την τύχη τους, είδα ανθρώπους να μιλούν εκεί που παλιά θα σώπαιναν, είδα ανθρώπους να καταθέτουν τα συναισθήματά τους, είδα ανθρώπους να μοιράζουν γέλιο και χαμόγελα, είδα ανθρώπους να μοιράζονται την λύπη και τον πόνο, είδα ανθρώπους να ταξιδεύουν μέσα από μια οθόνη, είδα ανθρώπους να δίνουν και να παίρνουν. Τους ζήτησα να γυρίσουν τα χέρια τους, να δω τις παλάμες τους. Σε κανέναν δεν έμειναν ενωμένα τα δάχτυλα.Σε όλους άφηναν έστω και ένα μικρό κενό. Μα δεν βλέπουν, πόσα χάνονται από αυτές τις μικρές χαραμάδες, καθημερινά.Κάθε τι, που πέφτει από αυτά τα μικρά κενά, είναι άλλος ένας κόσμος πολύ μεγαλύτερος από αυτόν, που φτιάχνουμε όταν δεν κοιτάζουμε τις παλάμες μας. Μόνο που χάνεται, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Δεν τον ανακαλύπτουμε, γιατί δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε. Και ο χρόνος μας συνεχώς λιγοστεύει. Πόσα χάσαμε μέχρι τώρα ? Πόσα δεν κάναμε ? Πόσα δεν είδαμε ? Πόσα δεν σκεφτήκαμε ? Πόσα δεν νιώσαμε ? Πόσα δεν είπαμε ? Μέχρι την επόμενη φορά, που θα γυρίσω να δω τις παλάμες μου, ξανά, πρέπει να έχω και την λύση για να μην χαθούν κι άλλοι κόκκοι ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου